bartosz trzeci

Mrugam nerwowo, widząc nad sobą czarne loki i lazurytowe oczy śmiejące się do mnie.

-Cześć Zuza, umarłaś już?- pyta, siadając na krańcu łóżka a ja czuję potworny ból głowy i jej kwiatowe perfumy rozchodzące się po pokoju z prędkością światła. Niezwykle mdłe.

-Cześć, Eliza, powolutku odchodzę.- krzywię się, a ona podaje mi butelkę wody mineralnej i tabletki.

-Jesteś aniołem, wiesz?- uśmiecha się tylko, wzruszając ramionami.

-Kurek też tak mówi, jak ma kaca. A potem, jak mu przejdzie, nazywa mnie jędzą, bo nie robie mu naleśników w nocy.

Śmieję się sztucznie i czekam, aż wyjdzie, aby móc spokojnie poprzytulać się do poduszki i wyobrazić sobie, że to wszystko jakiś głupi żart.

-Zuza, generalnie nie masz nic do gadania. Przecież studiowałaś prawo.- Kurek chwyta moją rękę i ściska ją, powodując przyspieszenie tętna, a Eliza kiwa zachęcająco głową.

-Dawno temu. Po za tym nie chcę żebyście mi cokolwiek załatwiali, okej?- wzdycham ciężko odpalając papierosa.

-Nie okej, bo Stachu chce cię bardzo cię poznać. Po za tym, potrzebni mu są ludzi znający dobrze francuski i Żabojadów, więc kto się nadaje do tej roboty, jak nie ty?

O Francuzach wiedziałam tylko tyle, że nie byli zbyt rozmowni w innych językach niż ojczysty i łatwo było ich upić.

No, ale skoro nalegają.

-Kurko, w ramach odpokutowania za załatwianie moich spraw za moimi plecami idziesz ze mną do mamusi na obiad.- oświadczyłam, wstając i chwytając telefon, żeby zadzwonić do rodziców, że cudownie powróciłam.

-Uwielbiam te pierogi.- Bartosz wpieprzał już trzecią dokładkę, a moja matka patrzyła na niego z czułością, jakby to on wrócił z tułaczki, a nie ja. Zawsze go uwielbiała, na urodziny piekła mu torty, łatała spodnie i usprawiedliwiała przed zdenerwowanym ojcem. No i myślała, że się ze mną ożeni.

-Jedz, jedz Bartusiu, może przynieść ci jeszcze?

-Żeby ci tylko dupa nie urosła, Bartusiu.- mruknęłam złośliwie, a on tylko się uśmiechnął.

-Oj, Zuza, Zuza, ty się nigdy nie zmienisz.- spojrzała na mnie spode łba i wyszła do kuchni.

Ojciec uśmiechał się tajemniczo i wiedziałam, że coś się stało, ale zanim on coś powie to ruski rok minie, więc czekałam z miną skazańca.

Kurek zaś, dla odmiany wpierdalał szarlotkę.

-Przestań już, bo powiem Elizie, że się roztyjesz.- dźgam go ramię, ale on nic sobie z tego nie robi i wpycha kolejny kawałek placka do buzi.

-Jakiej Elizie?- mama siada przy stole i upija z gracją łyczek kawy ze swojej ulubionej błękitnej filiżanki. Były cztery, ale potłukliśmy, ja podczas wróżenia Julce z fusów, ojciec gdy usiłował sprzątać i Kurek, gdy chciał się podlizać i zaparzyć miętową herbatę swojej ulubionej cioci. Dziwne, że tylko ja z tatą dostaliśmy ochrzan. Ten padalec jak zwykle się wywinął.

-Dziewczynie Bartka.- mówię niby z lekkością, ale unikam spojrzenia Bartka, widzę za to wyraźnie matkę, która jest w niemałym szoku.

-Myślałam, że ty… Że wróciłaś dla Bartusia.- czuję jak czerwienieją mi policzki i badawcze spojrzenie. Na szczęście Kurek wybucha śmiechem tak cudownym, że mam ochotę go zgwałcić a potem przykuć do siebie.

-Oh, nie sądzę, żeby chciała żyć z takim bałaganiarzem jak ja.- matka mruczy coś pod nosem, a ojciec kładzie jej dłoń na ramieniu, a Bartek dotyka pod stołem mojego uda, chyba w ramach pocieszenia, lecz ja odczuwam to zupełnie inaczej i myślami jestem w jego sypialni.

-Gdzie Eliza?- pytam, gdy wchodzimy do pustego mieszkania, w którym wciąż nią pachnie.

-Musiała już jechać. To co, film czy gotowanie?- pyta, rozplątując mi sznurówkę od glana.

-Gotowanie.- wybieram z westchnieniem, bo wolałabym sobie popłakać, ale nie za bardzo mam jak.

Mąka jest wszędzie, oprócz twarzy Kurko. Moje włosy są białe, a on podśmiewa się, że starzeję się; chwytam więc paczkę i artystycznie wsypuję mu biały proszek we włosy, a on próbuje mnie powstrzymać trzymając mi ręce na biodrach i odsuwając od siebie. Nagle przyciąga mnie, bicie mojego serca słychać pewnie w Warszawie, a oddech sugeruje, że przebyłam maraton. On nie może tego nie słyszeć, chyba że straciłby na ten moment wszystkie zmysły.

-Zuza…

-Cii, Bartuś, nic nie mów.- uciszam go, opierając głowę na klatce piersiowej.

-Zuza, od jak dawna?

-Od zawsze.

_______

A, co mi tam.