bartosz piąty

Mnóstwo ludzi, z niecierpliwością czekających na swój lot, para zakochanych, żegnająca się namiętnie, matka próbująca wymusić spokojne siedzenie jakiegoś dziecka, starsze panie awanturujące się z wszystkimi i mnóstwo taksówek.

Przyjazd tutaj był błędem, bezsensownym błędem, którego będę żałować do końca życia; opuściłam stolicę Francji tylko po to, aby poczuć miękkość ust i ucieszyć się na widok niebieskich oczu wpatrzonych we mnie z pożądaniem. To było typowe dla głupich nastolatek, rzucać wszystko dla jednej chwili, nie wiedząc, czy ona się przydarzy.

Nie ma co jednak płakać nad rozlanym mlekiem i jedyne czego żałuję, to że u Bartosza w mieszkaniu zostawiłam moją koszulkę z Kurtem i ulubiony kubek; pakowanie i uciekanie w pośpiechu potęguje wrodzone zapominalstwo.

Obracam bilety, wpatrując się w dzisiejszą datę, która jest osobistym końcem świata i zastanawiam się, ile jeszcze mogę uciekać przed wszystkim i ile nieprzemyślanych decyzji podejmę.

Obiecuję sobie, że z Paryża wygoni mnie tylko jakaś katastrofa ekologiczna, nic innego. Żadne Kurki, Julki, mamy, tatusiowe, Elizy ani ich ojcowie. Nikt.

No, chyba że w ogóle tam nie dotrę.

Ktoś wyjmuje z mojej ręki bilety i drze je na drobne kawałeczki, rozsypując wokoło.

-Co ty robisz, idioto? Teraz muszę pojechać autobusem.- głosem wyzbytym z emocji mówię i wstaję, żeby udać się do taksówki. Tak beznadziejnie obojętna jestem, przechodząc po kupce tego, co przed chwilą było moją ucieczką, że aż sama się dziwię.

-Zuza, nie przespałem się z tobą, bo Eliza mnie rzuciła.- próbuje odwrócić mnie ku sobie, lecz licho mu to wychodzi.

-Interesujące.- mruczę, wsiadając do taksówki, a Kurek ładuje się za mną.

-Gdzie jedziemy?- pyta radosny taksówkarz, a ja zaczynam się denerwować, mówiąc by pojechał na dworzec.

-Nie, nie na dworzec. Nigdzie. Wysiadamy.- Bartek wypycha mnie z auta i namiętnie całuje, a ja kompletnie głupieję.

-Przepraszam, jestem idiota, kretyn, złamas pierdolony. Za wszystko przepraszam. A bilet ci wynagrodzę. Pojedziemy gdzieś, co ty na to? Na przykład do Rzymu. O mój Boże, zapomniałem , jak ty uwielbiasz Rzym, chodź. Mam dwa dni wolnego, zadzwonię do Jacka, że nie będzie mnie na treningach i w Rzymie opowiem ci, jak bardzo cię kocham, dobrze, Zu?

-Jesteś popieprzony.- stwierdzam, kiedy chwyta mnie za rękę i z powrotem prowadzi mnie do terminalu, bajeruje panią w kasie i sadza obok siebie w samolocie, mówiąc, że muszę go uspokajać, bo wciąż się boi.

Niektóre rzeczy nigdy się nie zmieniają.

________

Bartuś żegna łzawym, przewidywalnym i patetycznym końcem, a Zielarka nie wie co dalej.

Może Nicola, może Matej, może Anto a najpewniej to nic.