Bartosz pierwszy

Ostatni raz objęłam spojrzeniem niewielką kamienicę, której nie opuszczałam wcześniej dłużej niż na tydzień; trudno było mi przyzwyczaić się do myśli, ze moje przytulne trzypokojowe mieszkanie należy już do dwójki studentów zakochanych w Paryżu, pragnących tylko swojej obecności; z uśmiechem wspominałam jego czułość i delikatność i jej wrodzoną niewinność. Teraz wesoło machali mi z okna, chyba oddychając z ulgą, że zdobyli własny kąt po tak niskiej cenie; chyba do końca myśleli, że się rozmyślę, proponując rozsądną kwotę.

Nie potrzebowałam wiele.

Chciałam tylko mieć pieniądze na bilet, kilka książek, paczkę fajek i utrzymanie się przez parę tygodni, zanim nie znajdę przyzwoitej pracy.

Znudziłam się Paryżem; nie mogłam już przechodzić przez Pola Elizejskie, po raz kolejny wzdychając z zachwytu, wspinać się na Wieżę Eiffla podziwiać panoramy miasta lub chłonąć sztukę renesansowych mistrzów w Luwrze; przegrywałam także walkę z tęsknotą do tego co zostawiłam, spiesząc się na lot w piątek, 13 maja o 19:36 z Balic, pierwszy, jaki był możliwy.

Mój bagaż nie był zbyt wielki, składał się z walizki pełnej ciuchów, głównie szortów, koszulek i conversów, kilku ulubionych książek  w wydaniach francuskich i polskich, ulubiony kubek z Kurtem, pluszowego misia sprezentowanego na dziesiąte urodziny od mamy i miniaturowej Wieży Eiffla. Na lotnisko szłam na piechotę, żegnając się z miastem którym zawładnęła potężna ulewa powodująca, że ludzie uciekali do domów, krzycząc francuskie przekleństwa; mój papieros zgasł dokładnie w tym samym momencie, kiedy niebo przeszyła błyskawica, a zaraz potem usłyszałam ogromny huk, który sprawił, że zamarłam.

Od dziecka bałam się burzy, a wiedziała o tym tylko jedna osoba.

W toalecie na lotnisku za pomocą chusteczek higienicznych usiłowałam zmyć resztki spływającego makijażu, dopóki jakaś elegancka kobieta w średnim wieku nie zlitowała się nade mną , podając mi płyn do demakijażu; uśmiechnęłam się tylko, a ona ciężko westchnęła i wyszła, najwyraźniej się spiesząc. Splątane, mokre włosy przeczesałam palcami, co sprawiło, że wyglądałam jeszcze gorzej, lecz machnęłam ręką i ruszyłam w kierunku terminalu.

Zaczęło się ściemniać; burza minęła i pozostałością po niej byli tylko przemoczeni ludzie i ogromne kałuże na chodnikach; powietrze było takie lekkie i pełne czegoś, czego nie potrafiłam określić; może to wszystko dlatego, iż wiedziałam, że dzisiejszej nocy naprawdę wracam.

Samolotów też się bałam; ogólnie byłam bardzo bojaźliwa i miałam mnóstwo fobii i urojeń, które sprawiły, że znajomi podśmiewali się ze mnie na każdym kroku; nie przeszkadzało mi to zbytnio, sama uznawałam się za dość osobliwą i dziwaczną; przecież ktoś, kto ma włosy na pograniczu różu i czerwieni, nosi zwykle porozciągane, stare swetry, na okrągło czyta albo słucha muzyki i kogo glany lądowały na niejednym kroczu, nie może być w pełni normalny, prawda?

Lot był jednak spokojny, a może mi się tylko tak wydawało, bo pogrążona w dźwiękach nie zwracałam na nic uwagi? Wyszłam w ciemną, polską, dobrą noc, przesiąkniętą zalążkami wiosny, która w Paryżu rozpoczęła się na dobre i westchnęłam cicho; brakowało mi tego kraju, języka, tego wszystkiego. Stojąc i marznąc, uświadamiam sobie dopiero, jak wielką głupotę popełniłam; porzuciłam dobrą pracę, piękne miasto, oddałam mieszkanie za grosze, po to tylko, by poczuć smak Polski przez chwilę, a potem nie mieć gdzie się podziać i co ze sobą zrobić; odpalając papierosa, obiecałam sobie, że już nigdy nie będę podejmować pochopnych decyzji, z których słynęłam i których prawie zawsze żałowałam. Uspokajając oddech próbowałam wmówić sobie, że nie jest tak źle, lecz z każdą chwilą było coraz gorzej; zaczynało znów padać i grzmieć, ludzi przechodzący obok mnie zaczęli się dziwnie przyglądać i już zaczynałam zauważać starszych mężczyzn, których uwagę przykuwałam. Nie pozostało mi nic innego, jak ruszyć przed siebie i szukać miejsca, w którym mogłabym zastanowić się co dalej; cała racjonalność mojego myślenia zniknęła jednak, przytłoczona moją cholerną nieodpowiedzialnością i konsekwencją czynów. Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że przecież rodzice zabiją mnie za to mieszkanie, jeśli prędzej nie dostaną zawału, widząc mnie na swoim progu proszącą o utrzymanie.

Innymi słowy, za chwilową tęsknotę za ojczystym krajem zapłaci także moja rodzina.

Usiadłam na jedynej ławce w pobliżu, stawiając z głośnym trzaskiem bagaż obok. Łódź nigdy nie wydawała mi się tak beznadziejnie ponura a krople deszczu cholernie ciężkie. Zastanawiając się, za ile dopadnie mnie jakiś seryjny gwałciciel lub morderca, przyszedł mi do głowy niesamowity pomysł, którego wprowadzenie w życie było całkowicie nierealne, lecz mistrzyni pochopnych decyzji już wybierała numer z listy kontaktów, modląc się, żeby go nie zmienił.

Zaspany, odebrał po pięciu sygnałach, a moje serce zabiło nieco szybciej i zmieniło naturalny rytm. Tak bardzo za nim tęskniłam, chciałam go zobaczyć, dotknąć jego policzka, tak bardzo mi go brakowało; śmiechu, złości, dokuczania w żartach, palenia fajek o trzeciej w nocy i picia szampanów nad ranem.

Kochałam go.

Nie jak brata ani przyjaciela, nie była to miłość urojona ani zmyślona, nie chwilowa słabość, lecz prawdziwe uczucie o którego sile zdołałam się przekonać trzy lata temu. Wtedy to po raz pierwszy i ostatni zresztą całowaliśmy się, a ja wiedziałam, że z nikim innym nie będę szczęśliwa nigdy; problem tkwił w tym, że od zawsze byliśmy najlepszymi przyjaciółmi, których nic nie było w stanie rozdzielić. Bałam się mu o tym powiedzieć, bałam się, że będzie się zmuszał do jakiegoś pierdolonego związku na siłę, w którym oboje bylibyśmy cholernie nieszczęśliwi, albo co gorsza, zerwie ze mną kontakt, bo stwierdzi że tak będzie lepiej.

-Kurek?- głównie powiedziałam to po to, żeby przyzwyczaił się do mojego głosu i dałam mu czas na zerwanie się z łóżka, z miną wyrażającą bezgraniczne zdumienie.

-Zuza? Burżuazja z Paryża? Zmienił się wam, Francuzom, czas?- wyczuwałam, że pomimo zaskoczenia, cieszy się że dzwonię; prawdopodobnie lekko się uśmiechał, przeczesując ręką kasztanowe włosy i zrywał się z łóżka; podczas rozmów telefonicznych zawsze obchodził całe mieszkanie, po czym przysiadał na blacie kuchennym, skąd miał doskonały widok na Bełchatów przez ogromne okno.

-Nie przeszkadzam?

-Oczywiście, że przeszkadzasz, Mrozicka. Czym jednak byłoby życie bez twojego przeszkadzania?

-Przyjedź do Łodzi. Jestem na- tu zerknęłam na tabliczkę okalającą budynek obok mnie- Gołębiej.

-Zaraz będę.

Światła czarnego BMW rozświetlimy ciemność na dobre kilka metrów, a wysiadający z niego facet był tak imponujących rozmiarów, że nawet ja, znająca go przez całe życie, byłam pod wrażeniem. Po chwili już tonęłam w jego uścisku, czując, że za chwilę zwyczajnie braknie mi tchu i się uduszę; chyba to zauważył, bo z lekkim westchnieniem puścił mnie, po to by przyjrzeć mi się badawczo.

-Ty naprawdę jesteś Mrozicka.- powiedział, uśmiechając się tak czarująco, że moje serce omal nie wyskoczyło z klatki piersiowej. Usiadłam, wciąż nie mogąc się nacieszyć jego widokiem w czarnych jeansach i koszulce. Zadrżałam, ale nie z zimna; widok Bartosza uświadomił mi, że naprawdę wróciłam, zostawiłam za sobą Paryż i tęsknotę i zaczynam zupełnie nowe życie. Nie wiem, czy tego chciałam, ale właśnie tak było. Kurek jednak źle zinterpretował moje drżenie i zawrócił do samochodu, by po chwili wrócić z bluzą, którą niedbale na mnie zarzucił.

-Wracamy?- spytał, jakby najnaturalniejszą rzeczą na świecie było to, że wsiądę z nim do samochodu i wrócę; problem tkwił jednak w tym, że nie miałam gdzie wracać; nie zamierzałam budzić rodziców w nocy i szokować swoim wyglądem; wolałam poczekać na jakiś przyzwoitszy moment.

Widział po mojej minie, że się waham, więc ujął moją maleńką i zimną dłoń swoją- ogromną i niezwykle ciepłą i zaprowadził do auta.

_________________
A teraz jestem tu, ludzi tłum, lalala.

Bardzo, bardzo stare, kiedy jeszcze mściłam się na Michale W. nie pisząc o nim opowiadań, wpierdalałam tonami czekoladę, słuchałam rocka, a mój stan psychiczny nie był najlepszy.

Jakby ktoś coś chciał, no to formspring.